Mevr. Ameling

Mevr. Ameling

Mevrouw Ameling is geboren bij Wijk bij Duurstede. Ze woont sinds '99 in een ouderengroep in het Wateringse Veld.

Ik heb leren zwemmen door mijn tweede man. We waren met vakantie in Italië bij de Adriatische zee in Rimini. Dat is een hele stille zee. Heel glad en daar durfde ik het water wel in. Ik was vroeger bang gemaakt voor het water, dus ik durfde dat water niet in. Mijn man nam me mee het water in. We hadden een paar keer alleen maar gelopen in het water toen hij zei: ‘En nou ga je liggen’. Daar lag ik op mijn rug: doodeng natuurlijk! ‘En nu ga je op je buik’. Daar heb ik zo’n beetje de eerste slagen geleerd.

 

Ja, ik was bang om kopje onder te gaan. Dat vond ik vreselijk. En je moet springen, je moet duiken. Ik durfde niet. Ik stond op die rand en moest springen en ik bleef stokstijf staan. Ik had al twee keer diploma zwemmen overgeslagen. Toen was er een invallend instructeur, die had een heel harde dwingende stem. Hij zei: ‘Spring!’ Ik bleef nog even staan. Het was stil en ineens stond hij achter me: ‘Spring!’ en hij gaf me een duwtje en ik sprong. Ik dacht: o het is helemaal niet zo erg. En toen het duiken. Ik durfde ook niet te duiken. Hij zei: ‘Nou duiken!’ Maar ik durfde niet, want als je het niet goed doet, val je plat op je buik! Vreselijk. Toen zei hij: ‘Kalm aan’. Maar de tweede keer zei hij: ‘Je moet toch duiken, anders haal je je diploma nooit’. Ik zei: ‘Ik ben toch niet van plan om te duiken’. ‘Ja’ zei hij, ‘je moet dat diploma halen’. En ook: ‘Nu! Duik!’ Eerst lukte het niet, maar ik heb toch gedoken. Met diploma zwemmen was diezelfde instructeur er. Ik was onder water en toen hoorde ik hem zeggen: deze mevrouw verdient een applausje, want ze durft niet onder water te zwemmen. En er kwam me toch een applaus van iedereen! Zodoende heb ik zwemmen geleerd. Nou ga ik elke week naar het zwembad.