Paul Kavelaar

Paul Kavelaar

Paul woonde met zijn vrouw aan de Laan van Wateringse Veld. Ze zijn inmiddels verhuisd naar een andere woning in het Hoge Veld.

Ik heb van kinds af aan in de natuur gewoond. Mijn ouders zaten in de ontwikkelingshulp. Ik ben geboren in Indonesië midden in de rimboe. We hebben even hier in Den Haag gewoond en later zijn we verhuisd naar Brazilië. Hoewel we aan de rand van de rimboe woonden, was ik me daar absoluut niet van bewust. Dat was gewoon mijn omgeving, dat aanvaarde ik.

Pas toen ik met mijn ouders op vakantie ging en in een andere omgeving kwam, ontdekte ik plotseling de natuur. We bivakkeerden in een vakantiewoning, een soort gebrekkige oude schuur. Het moest anders zijn. Dat was vakantie! Ik voelde het mooie van een klein klaterend glashelder beekje in een wei! En wat helemaal bijzonder was voor mij, was dat koeien daar enorme vlaaien hadden neergelegd. Ik had nog nooit koeien gezien. Mijn ouders hebben dat toen uitgelegd. Dat was het moment waarop ik me bewust werd van de natuur; dat ik begreep dat er meer was dan alleen mensen.

Anderhalf jaar later tijdens de oversteek van Rio de Janeiro naar Le Havre, toen er een enorme storm opstak, heb ik de kracht van de natuur leren kennen. Iedereen op het schip was in de weer om het water zoveel mogelijk buiten te houden. Wij waren mijn jongste broer kwijt. Mijn vader zocht hem op het dek en kwam helemaal nat terug met de angst voor het natuurgeweld in zijn ogen: Waar is mijn kind? Dat staat in mijn geheugen gegrifd.

Ik houd van kamperen en van dat soort dingen. Mijn vrouw komt uit de grote stad en kamperen dat is eigenlijk niet naar haar zin. Ze vindt dat maar een hoop narigheid, een hoop gedoe en wil liefst een mooi hotel. We zitten wel allebei op dezelfde golflengte wat betreft het samen ontdekken en nieuwgierig zijn naar landen en nieuwe dingen. Gewoon ondernemen, dat kunnen wij heel goed samen. Maar ik ben daar wat basaler in en misschien heb ik dat van vroeger meegekregen.